گاهی تا نام از فضای سبز به میان می آید به سراغ تعاریفی که در سایت های گوناگون قرار داده اند، می رویم و از محتوای آنها مفهومی را در فکر خود می پرورانیم که به تبع آن متصورهایی را در رؤیای خویش به صورت می کشیم. همانند تعاریف زیر:

• آن بخش از فضای سبز که در محدوده شهر طراحی و بنا شده، فضای سبز شهری نامیده می شود، یا بخشی از سیمای شهر که از انواع گیاهان تشکیل شده است.

• فضای سبز شهری بخشی از فضاهای باز شهری است که در عرصه های طبیعی یا مصنوعی آن تحت استقرار درختان، گل ها، چمن ها و سایر گیاهان است که بر اساس نظارت و مدیریت انسان با در نظر گرفتن ضوابط، قوانین و تخصص های مرتبط با آن برای بهبود شرایط زیستی، زیستگاهی و رفاهی شهروندان و مراکز جمعیتی غیر روستایی، حفظ، نگهداری یا بنا می شود.
• فضای نسبتا بزرگ، متشکل از گیاهان با ساختی جنگلی و برخوردار از بازدهی زیست محیطی و اکولوژیک معین و درخور شرایط زیست محیطی حاکم بر شهر.
• بخشی از مناطقی که دارای گیاهان یا هر گونه سبزینگی اعم از درختان، درختچه ها، گل ها و چمن هاست.
• بخشی از استخوان بندی شهری، به بیان دیگر فضای سبز در کنار اسکلت فیزیکی شهر.
• اراضی اماکن مسکونی، تجاری و صنعتی، محل های کسب و پیشه و خدماتی، که دارای پوشش گیاهی چند ساله اعم از درخت، درختچه، نهال و گیاهان پوششی است و به منظور استفاده های سودمندانه یا زیبایی طبیعی و تلطیف هوا در محدوده و حریم شهری احداث شده یا به طور طبیعی به وجود آمده باشد.

اما آنچه ما در پی شرح آن هستیم، فضای سبزی است که در محیطی به دور از هرگونه آلاینده های سوختی و صوتی احداث شده است؛ فضایی آرام بخش در دامنه ی رشته کوه های زاگرس.

شاید بگویید: در آن محیط صحرایی با آب و هوای پاک، دور از هر گونه آلاینده و با فاصله از محیط شهری، فضای سبز به چه کار می آید؟ ابهام های ناشی از چنین سؤال هایی در آشنایی با افکار مالک مجتمع کشت و صنعت محمّدآباد در بخش فرهنگی مرتفع می گردد.

در ضلع جنوبی گلخانه های مجتمع کشت و صنعت محمدآباد اراک، زمینی به مساحت ۷۷۰۰ متر مربع به فضای سبز اختصاص داده شده است.

این پارک آمیخته ای از چند سبک داخلی و خارجی اعم از ایتالیایی، ژاپنی، چینی و ایرانی است و طرح هایی همچون ویکتوریا، رُستیک، ذِن، شینتو، فنگ شویی، متقارن و … است که طرح های نامبرده تنها از جنبه ی هنری و نه بار فرهنگی آن، مورد توجه است.

پارکی منحصر به فرد (لااقل در غرب ایران) که در زمستان سال ۱۳۹۰ به دست مهندس علی رضایی نژاد طراحی و اجرا گردید.

زیبایی های چشم نواز و سرشار از ذوق هنری فضای ایجاد شده، آنچنان تلألو دارد که هر بیننده ای را به وجد آورده و مجذوب خود کند؛ حدود ۷۰ گونه ی گیاه دائمی و چند گونه ی فصلی در بهاران، رایحه ای دلنواز در فضا می پراکند.